Για να διατηρήσουμε την ενότητά μας ως μέλη της Εκκλησίας, χρειάζεται να δείχνουμε υπακοή. Όχι τυφλή, αλλά εμπιστοσύνη και σεβασμό στην ίδια την Εκκλησία και στους επισκόπους της.
Όταν υπακούμε στην Εκκλησία, υπακούμε στον ίδιο τον Χριστό.
Εκείνος επιθυμεί να είμαστε μία ποίμνη με έναν ποιμένα – ενωμένοι, αγαπημένοι, χωρίς διχόνοιες.
Χρειάζεται να πονάμε για την Εκκλησία.
Να την αγαπάμε βαθιά, σαν μητέρα μας.
Να μη δεχόμαστε εύκολα να ακούμε κατηγορίες για εκείνους που την εκπροσωπούν.
Η εμπειρία του Αγίου Όρους
Όταν βρέθηκα στο Άγιον Όρος, έζησα ένα πνεύμα ορθόδοξο και αληθινά ευαγγελικό.
Ήταν ένα πνεύμα σιωπής, αγιότητας και ειρήνης – χωρίς έριδες, χωρίς καυγάδες, χωρίς κατακρίσεις.
Εκεί έμαθα να μη δίνω σημασία σε ιεροκατηγόρους.
Ακόμη κι αν δω με τα μάτια μου κάτι αρνητικό να συμβαίνει από κάποιον κληρικό, να μην το αποδεχτώ, να μην το σκεφτώ, ούτε να το μεταφέρω σε άλλους.
Το ίδιο ισχύει για όλα τα μέλη της Εκκλησίας – κληρικούς και λαϊκούς.
Όλοι μαζί αποτελούμε την Εκκλησία.
Μην κατηγορείς την Εκκλησία για τα λάθη των ανθρώπων
Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία επικαλούμενοι τα λάθη μεμονωμένων εκπροσώπων της, τάχα για να τη "διορθώσουν", κάνουν μεγάλο λάθος.
Αν πραγματικά την αγαπούσαν, δεν θα τη δυσφημούσαν δημόσια.
Γιατί όποιος δεν αγαπά την Εκκλησία, δεν αγαπά ούτε και τον Χριστό.
Αληθινή αγάπη προς την Εκκλησία σημαίνει προσευχή.
Να αγκαλιάζουμε πνευματικά κάθε μέλος της Εκκλησίας, ακόμη κι αυτόν που μας φαίνεται πιο αδύναμος ή εσφαλμένος.
Να κάνουμε ό,τι έκανε ο Χριστός:
Να θυσιαζόμαστε, να αγρυπνούμε, να προσπαθούμε με σιωπή και υπομονή – όχι με καταγγελίες.
Εκείνος, αν και τον λοιδορούσαν, δεν ανταπέδιδε. Αν και υπέφερε, δεν απειλούσε.
Το τυπικό και τα Μυστήρια
Πρέπει να προσέχουμε και το τυπικό μέρος της πίστης μας.
Δεν αρκεί να λέμε ότι πιστεύουμε. Χρειάζεται να ζούμε τα Μυστήρια – και ιδιαίτερα το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Εκεί βρίσκεται η Ορθοδοξία.
Μέσα στα Μυστήρια – και κυρίως στη Θεία Κοινωνία – ο Χριστός προσφέρεται σε όλους εμάς, στο σώμα της Εκκλησίας.
Ας μένουμε λοιπόν πιστοί, ενωμένοι, προσευχόμενοι, με πνεύμα ταπείνωσης, και αγάπης.
Απόσπασμα εμπνευσμένο από το βιβλίο
«Βίος και Λόγοι» του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά
